Naczelne na pastwisku

Paranthropus robustus

Paranthropus boisei należy do tzw. masywnych australopiteków, uważanych, razem z gracylnymi, za najbliższych krewnych rodzaju Homo. Niektórzy dopatrują się wśród nich bezpośrednich przodków naszego rodzaju. Przodków specjalizujących się w spożyciu owoców, orzechów, młodych pędów i liści. Tymczasem, jak donosi PNAS, analiza składu izotopowego izotopów węgla w zębach P. boisei pokazuje, że żywił się on głównie trawą (konkretnie, 77% diety miała stanowić trawa).
Wszystko fajnie, czemu nie... Wytłumaczono w ten sposób skąd wzięło się grube szkliwo na zębach, chroniące przed zużyciem wskutek żucia trawy razem z przyczepionymi do niej drobnymi ziarenkami piasku (fitolitami). Do żucia trawy przydatna jest także mocna i masywna żuchwa, którą P. boisei miał mocno rozwiniętą. Tym samym nasz bohater rywalizował o pokarm nie z innymi naczelnymi, ale z zebrami i hipopotamami. Po prostu pasł się.
Zastanawiam się tylko jak on to robił. Siedział na trawie i zrywał rękoma? A może chodził na czworakach i zrywał zębami? To po co mu chwytne dłonie? Zresztą długie, więc wcale nie było łatwo schylić się do skubnięcia trawy. Po co mu dwunożność, skoro, pewnie jak większość przeżuwaczy, większość dnia spędzał na skubaniu i żuciu trawska?
Jak to się ostatnio mówi, jakoś tego nie ogarniam, tzn. nie mogę sobie tego wyobrazić, naturalnie.

Źródła:
Fot. science.complenta.ru

Posted in: hominidy,paleontologia